Rozdział VI.

Fede pobladniał.  Nie mógł wydusić z siebie ani słowa. Za moment mieli wychodzić na scenę.  Ale nie mogli. Czekali na wiadomość. Wiadomość, która była tak szokująca dla ich przyjaciela.

- Federico? - napomniała swojego chłopaka Francesca. Wiedziała, że stało się coś złego.

- Nie bierzemy udziału.  - powiedział. Ale dlaczego?

- Co? Niby czemu? - dopytywali przyjaciele.

- Bo nie mamy po co. Nie mamy już gdzie wracać. - dodał co ich tak samo zamurowało jak i go. Sami się domyślili, że chodzi o Studio. Nie wiedzieli co powiedzieć. Chcieli wiedzieć - dlaczego.  Ale mimo to Włoch nic nie chciał ujawnić. Nie udali się na scenę - udali się w miejce gdzie zaczęła się ich przygoda. To co tam ujrzeli - to jest nie do pomyślenia. 

Rozdział V.

To już dziś. Dziś będą walczyć o coś dla nich tak bardzo ważnego. Wszyscy powoli zbierają się w umówionym miejscu. 
- Gdzie jest Federico?!  - podbiega do miziającej się Leonetty zdenerwowana Francesca.
- Uspokój  się - mówi spokojnie Violetta, a Włoszka pociąga za rękę Meksykanina tak aby nikt im nie przerywał.
- Gdzie on jest?! - mówiła zaciskając zęby.
- Fran, nie wiem. - mówił obojętnie.
- Ta jasne, uważaj, bo Ci uwierzę. -  założyła ręce na piersi i zaczęła kiwać głową - to na lewo. to na prawo i zaraz dodała:
- Pojechał tam, tak? No pojechał czy nie?! - mówiła coraz bardziej podnosząc ton.

Rozdział IV.

Dedyk dla Kasi m.

Poranek, po urodzinach Camili...

Wszyscy spali na podłodze w salonie Ludmiły. Dochodziła godzina 7.00. Ze snu wyrwał ich budzik nie kogo innego jak Andresa. Wszyscy zaczęli jęczeć, a chłopak szybko go wyłączył.

- Błagam, kto normalny ustawia tak wcześnie budzik? Tak wcześnie i to w dzień wolny?! - wymrotała pod nosem Francesca.

- JA! - krzyknął szczęśliwy Andres, a wszyscy się zaśmiali.

Przyjaciele zaczęli się powoli ogarniać. Jako pierwsze gotowe były: Ludka, Fran i Viola. Dziewczyny od razu postanowiły przygotować śniadanie. Cała reszta już się powoli zbierała w jadalni. Zasiedli do stołu, ale mimo to, wciąż brakowało Leona i Federico. Przyjaciółki wzięły talerze i położyły na ogromnym stole. Nie zdążyły usiąść, a w pomieszczeniu zjawili się lekko przerażeni chłopcy. 

- Ludka.... bo.... bo my przepraszamy... ale...- jąkał się Leon, a Fede aż trzęsły się ręce.

Rozdział III.

Leon nie przestawał uderzać w klawisze instrumentu. Francesca wraz z Federico weszli do sali i dołączyli się do śpiewu szatynki. Byli bardzo szczęśliwi. A najbardziej chyba Violetta. Zapomniała chociaż na chwilę o tym się się wydarzyło i poniosła się muzyce. Była tu z nimi. A to ją jeszcze bardziej uszczęśliwiało. 

Czuła się tak jakby wszystko miało się zacząć od nowa - i coś w tym jest. Przecież miała zacząć nową drogę - nową drogę bez swojego ojca. I w tym właśnie momencie coś w niej pękło. Do jej oczu zaczęły napływać łzy. Ale nie przestała... nadal śpiewała wersy "En mi mundo". Ale myśl o ojcu szybko poszła w zapomniane. Teraz były to wyłącznie łzy radości. Nagle muzyka ucichła. 

- Dziękuję, że jesteście - powiedziała przez łzy wszystkim obecnym  w sali. 

Leon popatrzył dziewczynie w oczy i otarł łzy spływające po jej policzku. Wiedział, że ona jest szczęśliwa, mimo braku rodziciela. Jest szczęśliwa bo ma GO i PRZYJACIÓŁ na których zawsze może liczyć. I to jest najważniejsze.

Rozdział II.

Następnego dnia...

Wszyscy udali się do Studio. Dzisiaj ich pierwszy dzień po długiej przerwie. Brakuję tylko Violetty. Antonio z całą kadrą nauczycielską przywitali się i przedstawili plany na ten rok szkolny. 

Francesca po zakończonym spotkaniu od razu zaczepiła Leona, który kierował się do wyjścia.

- Leon, co z nią? Wczoraj nic nie chciałeś powiedzieć.

- Nie chciałem dużo mówić, bo spała. Wieczorem dostała gorączki. Podejrzewam, że znowu przepłakała całą noc. - powiedział marszcząc swoje brwi. Odszedł. Kierował się w stronę domu Violi. 

Rozdział I.

Dwa dni po powrocie do BA...

Violetta nie chciała z nikim rozmawiać. Najpierw straciła mamę, a teraz tatę...Bardzo ją to bolało, że wyjechał tak bez słowa. Przyjaciele nie wiedzieli co robić. Jak jej pomóc? To pytanie nurtowało każdego z nich. A najbardziej jej chłopaka. Dlaczego? Dlaczego to wszystko spotyka jego małą, bezbronną i niewinną Księżniczkę? Dlaczego? Los jest bardzo niesprawiedliwy.

- Dzień dobry, Leon - mówi z zasmuconą miną Angie, widząc Leona stojącego w ich drzwiach.

Chłopak nie odpowiada. Tak będzie lepiej - mówi jego podświadomość, a ciotka Violi wpuszcza go do środka. Leon natychmiast dostrzega na kanapie swój najcenniejszy skarb. Śpi. Okolice jej oczu są zaczerwienione od płaczu. Ten widok bardzo zabolał chłopaka - nie znosi, jak Ona cierpi. To go boli, z każdą jej łzą coraz mocniej. 

Siada przy niej i okrywa ją mocniej, tak po samą szyję, ciepłym kocem. Angie tylko wskazuję palcem, że wychodzi. 

Prolog.

Grupa przyjaciół ucząca się w Studio On Beat. Maxi, Ludmiła. Camila, Andres, Francesca, Federico, Violetta, Brodwey, Naty i Leon. Dwa dni temu wrócili z trasy po Europie. Była to dla nich emocjonująca przygoda, ale niestety/stety musieli wrócić do kontynuacji nauki. Niestety Violettę po przyjeździe do Buenos Aires spotkała nie miła niespodzianka. Jej tata ją opuścił. Została sama z Angie i Olgą w ogromnym domu. Jest załamana... 

Paringi.

Violetta & Leon

Francesca & Federico

Camila & Brodwey

Ludmiła & Andres

Natalia & Maxi

====================

Mam nadzieję, że zachęciłam Was do czytania mojego opowiadania.

Już wkrótce I rozdział.

Do usłyszenia :*

Pozdrawiam, Francesca Cauviglia.